Sjávarútvegsráðherra með kosningafiðring

Í fréttum Stöðvar 2 í gærkvöldi vakti sérstaka athygli mína frétt um að sjávarútvegsráðherra, Einar Kristinn Guðfinnsson, skuli "vilja skoða með opnum hug" hvort auka eigi veiðiskyldu þeirra sem ráða yfir aflaheimildum.  Það er sagt að þetta séu viðbrögð hans við nýjustu fréttum af Þormóði ramma, sem ætlar að skipta þremur gömlum skipum út fyrir ný og hefur sagt upp hluta skipshafna gömlu skipanna vegna sölunnar. Þá verður fyrirtækið með færri skip a.m.k. þangað til nýju skipin koma og myndi því vilja leigja út helming af aflaheimildum gömlu skipanna. 

Ég vil nú meina að þetta séu frekar viðbrögð hans við komandi kosningum, því hann talar jafnan tveimur tungum, fyrir og eftir kosningar.  Það er kominn kosningafiðringur í ráðherrann.

Í sömu frétt  var viðtal við formann Farmanna- og fiskimannasambandsins sem sagði að veiðiframsalið væri undirrót vandans í greininni.  Þessu höfum við í Frjálslynda flokknum haldið fram frá upphafi - að gjafakvótinn og framsalið væri rót vandans auk þess sem höggvið hefur verið á lífæðar sjávarþorpa um allt land, sem áður lágu allar út í sjó.

Guð láti gott á vita, segi ég og þótt fyrr hefði verið!  En ég bið lesendur að muna að það er víst ekkert að í sjávarútvegsmálum þessarar þjóðar.  Þeir sem sáu sjónvarpsauglýsingu Landsambands íslenskra útvegsmanna (LÍÚ)voru fullvissaðir um það, því þar var sagt að sjávarpláss á Íslandi hefðu verið í vaxandi útrás síðustu árin..  Það er nefnilega það.  Hvað ætli Vestmannaeyingar, Húsvíkingar, Raufarhafnarbúar eða Grímseyingar segi um það?

Og að lokum finnst mér nauðsynlegt að rifja upp að þessi sami sjávarútvegsráðherra flutti ræðu í Lilleström í Noregi á sl. ári þar sem hann lagði áherslu á að íslenska fiskveiðistjórnunarkerfið hefði lagt grunninn að traustum, góðum og arðvænlegum atvinnuvegi, auk þess að stuðla að eflingu byggðar í sjávarþorpum!

         

 

Athugasemdir

[Eygló Þóra Harðardóttir, 9.1.2007 kl. 09:29]

Eitthvað verður að hann að gera og segja eftir að hvalkjötið var urðað, eftir að hann hafði komið Íslendingum inn á lista yfir "mestu umhverfisskussa" í Bretlandi, eftir að ýmsir erlendir ráðamenn höfðu neitað að tala við hann og þrátt fyrir allt þetta hafði hann einnig íhugað að segja upp PR-fyrirtæki þjóðarinnar í Bandaríkjunum. 

Myndi spara okkur nokkrar milljónir á ári. - Ég var bara að velta fyrir mér þetta hafi verið fyrir eða eftir ákvörðunina um hvalveiðarnar og ákvörðunina um stoppa tillöguna um botnvörpuveiðar á úthöfunum.

M.kv. Eygló Harðar

www.eyglohardar.is 

[Hanna Birna Jóhannsdóttir (IP-tala skráð) 9.1.2007 kl. 17:57]

Sæl Margrét! Já það er undarlegt hverju kosningarfiðringur getur áorkað. En ég hef nú ekki trú á því að háttvirtur Einar geri  eitt né neitt í þessu arfavitlausa kvótakerfi. Eina sem við getum gert er að gefa þessum þaulsetnu stjórnarmönnum rauða spjaldið í vor með því að X F. Kv HBJ

[níels a. ársælsson (IP-tala skráð) 11.1.2007 kl. 00:39]

 Sæl. Ég veit ekki hvað þú ert að fara með því að fagna ákvörðun ráðherra sjávarútvegsmála er varðar enn frekari takmörkun á framsali aflaheimilda. Íslenska ríkið er klárlega að baka sér bótaskyldu ef takmörkun á framsali verður að veruleika nema til komi úthlutun á veiðiheimildum til þeirra sem stundað hafa útgerð á leigukvótum.

 

Með kvótakefinu, sem byggt er upp á veiðiheimildum ,,aflahlutdeild” sem sjávarútvegsráðuneytið úthlutaðar til skipa og helst óbreyttar milli ára og sérstökum veiðileyfum ,,aflamarki eða ,,krókaaflamarki”  hafa heimildir til velflestra fiskveiða í atvinnuskyni orðið að afmörkuðum og framseljanlegum sérréttindum útgerðarmanna. Ráða þeir því í raun í dag hvaða sjávarbyggðir eða -byggðalög lifa og dafna; hvar verðmæti eigna helst og hvar þær verða lítils eða einskis virði. Kvótakefið fær útgerðarmönnum þannig mikið og jafnframt ógnvænlegt vald; vald sem leitt hefur til fólksflutninga, eignaskerðinga og félagslegra hörmunga, eins og reyndar spáð var í umsögnum fulltrúa fiskvinnslunnar, þegar frumvarpið var í smíðum. Í kjölfar dóms hæstaréttar í málinu nr. 145/1998: Valdimar Jóhannesson gegn íslenska ríkinu, sem kveðinn var upp í desember 1990 var sú breyting gerð að allir eigendur haffærra skipa geta fengið almennt veiðileyfi sbr. 4. og 5. gr. laga nr. 38/1990 um stjórn fiskveiða, eins og þeim var breytt með lögum nr. 1/1999.  Til að geta nýtt almennt veiðileyfi sitt og fá notið stjórnarskrár bundins atvinnufrelsis þurfa þeir útgerðamenn, sem fá eða geta fengið almennt veiðileyfi, að fá kvóta framseldan frá handhöfum hans. En þeir, sem  hafa fengið þessum gæðum úthlutað frá stjórnvöldum mega  framselja kvótann tímabundið eða varanlega  kvóta frá þeim aðilum að nokkru eða öllu leyti. Eina takmörkunin er sú að framsalið leiði ekki til þess að kvóti skipsins, sem flutt er til, verði bersýnilega umfram veiðigetu þess sbr. 6. mgr. 11. gr. og 1. mgr. 12. gr.  laga um stjórn fiskveiða. Framsal kvóta öðlast gildi þegar Fiskistofa hefur staðfest að flutninginn.  Stærsti hluti kvótans, er á hendi útgerðarfyrirtækja, sem eru innan vébanda Landsambands íslenskara útvegsmanna, en samtök þessi tóku virkan þátt í undirbúningi frumvarps þess sem varð að lögum nr. 38/1990. Hvað segir þetta þér Margrét ?

[níels a. ársælsson (IP-tala skráð) 11.1.2007 kl. 00:39]

 Sæl. Ég veit ekki hvað þú ert að fara með því að fagna ákvörðun ráðherra sjávarútvegsmála er varðar enn frekari takmörkun á framsali aflaheimilda. Íslenska ríkið er klárlega að baka sér bótaskyldu ef takmörkun á framsali verður að veruleika nema til komi úthlutun á veiðiheimildum til þeirra sem stundað hafa útgerð á leigukvótum.

 

Með kvótakefinu, sem byggt er upp á veiðiheimildum ,,aflahlutdeild” sem sjávarútvegsráðuneytið úthlutaðar til skipa og helst óbreyttar milli ára og sérstökum veiðileyfum ,,aflamarki eða ,,krókaaflamarki”  hafa heimildir til velflestra fiskveiða í atvinnuskyni orðið að afmörkuðum og framseljanlegum sérréttindum útgerðarmanna. Ráða þeir því í raun í dag hvaða sjávarbyggðir eða -byggðalög lifa og dafna; hvar verðmæti eigna helst og hvar þær verða lítils eða einskis virði. Kvótakefið fær útgerðarmönnum þannig mikið og jafnframt ógnvænlegt vald; vald sem leitt hefur til fólksflutninga, eignaskerðinga og félagslegra hörmunga, eins og reyndar spáð var í umsögnum fulltrúa fiskvinnslunnar, þegar frumvarpið var í smíðum. Í kjölfar dóms hæstaréttar í málinu nr. 145/1998: Valdimar Jóhannesson gegn íslenska ríkinu, sem kveðinn var upp í desember 1990 var sú breyting gerð að allir eigendur haffærra skipa geta fengið almennt veiðileyfi sbr. 4. og 5. gr. laga nr. 38/1990 um stjórn fiskveiða, eins og þeim var breytt með lögum nr. 1/1999.  Til að geta nýtt almennt veiðileyfi sitt og fá notið stjórnarskrár bundins atvinnufrelsis þurfa þeir útgerðamenn, sem fá eða geta fengið almennt veiðileyfi, að fá kvóta framseldan frá handhöfum hans. En þeir, sem  hafa fengið þessum gæðum úthlutað frá stjórnvöldum mega  framselja kvótann tímabundið eða varanlega  kvóta frá þeim aðilum að nokkru eða öllu leyti. Eina takmörkunin er sú að framsalið leiði ekki til þess að kvóti skipsins, sem flutt er til, verði bersýnilega umfram veiðigetu þess sbr. 6. mgr. 11. gr. og 1. mgr. 12. gr.  laga um stjórn fiskveiða. Framsal kvóta öðlast gildi þegar Fiskistofa hefur staðfest að flutninginn.  Stærsti hluti kvótans, er á hendi útgerðarfyrirtækja, sem eru innan vébanda Landsambands íslenskara útvegsmanna, en samtök þessi tóku virkan þátt í undirbúningi frumvarps þess sem varð að lögum nr. 38/1990. Hvað segir þetta þér Margrét ?

[níels a. ársælsson (IP-tala skráð) 11.1.2007 kl. 00:39]

 Sæl. Ég veit ekki hvað þú ert að fara með því að fagna ákvörðun ráðherra sjávarútvegsmála er varðar enn frekari takmörkun á framsali aflaheimilda. Íslenska ríkið er klárlega að baka sér bótaskyldu ef takmörkun á framsali verður að veruleika nema til komi úthlutun á veiðiheimildum til þeirra sem stundað hafa útgerð á leigukvótum.

 

Með kvótakefinu, sem byggt er upp á veiðiheimildum ,,aflahlutdeild” sem sjávarútvegsráðuneytið úthlutaðar til skipa og helst óbreyttar milli ára og sérstökum veiðileyfum ,,aflamarki eða ,,krókaaflamarki”  hafa heimildir til velflestra fiskveiða í atvinnuskyni orðið að afmörkuðum og framseljanlegum sérréttindum útgerðarmanna. Ráða þeir því í raun í dag hvaða sjávarbyggðir eða -byggðalög lifa og dafna; hvar verðmæti eigna helst og hvar þær verða lítils eða einskis virði. Kvótakefið fær útgerðarmönnum þannig mikið og jafnframt ógnvænlegt vald; vald sem leitt hefur til fólksflutninga, eignaskerðinga og félagslegra hörmunga, eins og reyndar spáð var í umsögnum fulltrúa fiskvinnslunnar, þegar frumvarpið var í smíðum. Í kjölfar dóms hæstaréttar í málinu nr. 145/1998: Valdimar Jóhannesson gegn íslenska ríkinu, sem kveðinn var upp í desember 1990 var sú breyting gerð að allir eigendur haffærra skipa geta fengið almennt veiðileyfi sbr. 4. og 5. gr. laga nr. 38/1990 um stjórn fiskveiða, eins og þeim var breytt með lögum nr. 1/1999.  Til að geta nýtt almennt veiðileyfi sitt og fá notið stjórnarskrár bundins atvinnufrelsis þurfa þeir útgerðamenn, sem fá eða geta fengið almennt veiðileyfi, að fá kvóta framseldan frá handhöfum hans. En þeir, sem  hafa fengið þessum gæðum úthlutað frá stjórnvöldum mega  framselja kvótann tímabundið eða varanlega  kvóta frá þeim aðilum að nokkru eða öllu leyti. Eina takmörkunin er sú að framsalið leiði ekki til þess að kvóti skipsins, sem flutt er til, verði bersýnilega umfram veiðigetu þess sbr. 6. mgr. 11. gr. og 1. mgr. 12. gr.  laga um stjórn fiskveiða. Framsal kvóta öðlast gildi þegar Fiskistofa hefur staðfest að flutninginn.  Stærsti hluti kvótans, er á hendi útgerðarfyrirtækja, sem eru innan vébanda Landsambands íslenskara útvegsmanna, en samtök þessi tóku virkan þátt í undirbúningi frumvarps þess sem varð að lögum nr. 38/1990. Hvað segir þetta þér Margrét ?

[Georg eiður arnarson (IP-tala skráð) 13.1.2007 kl. 23:24]

Alveg sammála þer Margret.